Karim Baggili voorstellen is in sommige kringen een beetje overbodig, maar omdat ik zo vrij ben er van uit te gaan dat de meeste lezers van deze website niet behoren tot die “bepaalde kringen”, toch een kleine poging: Karim is in 1976 in België geboren uit Jordaans-Joegoslavische ouders. Zoals het hoort voor een 16-jarige, startte hij op die leeftijd met elektrische gitaar, maar al snel schakelt hij over naar de flamencogitaar en later de oud. Op die twee instrumenten is hij in de loop van de voorbije jaren uitgegroeid tot een absolute grootmeester die in heel Europa geprezen en gewaardeerd wordt omwille van zijn virtuoze muzikaliteit en zijn compositorisch vermogen.

Op zijn derde soloplaat –noteer dat Karim de voorbije zeven, acht jaar actief en aanwezig was op zowat elke moderne folkplaat die in dit land opgenomen werd, van Nathalie Loriers en Traces tot Dazibao- zet hij dertien filmische stukken neer. Wie het begeleidend boekje bekijkt, merkt dat bij elk nummer een foto hoort, die volgens Karim nochtans niet noodzakelijk in het verlengde van de muziek ligt. Alleszins: de luisteraar krijgt het misschien niet makkelijk gepresenteerd op deze plaat, maar wie wil luisteren, die hoort verschrikkelijk mooie dingen: de flamencogitaar, de fenomenale percussie van Osvaldo Hernandez-Napoles, de superwendbare stem van Karoline de la Serna (luister ook eens naar haar soloplaat Traduzca!), het fluitspel van de alomtegenwoordige Philippe Laloy…allemaal samen leidt het tot een fantastisch mooie plaat, die evenveel over laat aan de verbeelding van de luisteraar, als er aangeboden wordt aan zijn oren. Zeker: de mix van Spaans, Latijns-Amerikaans, Oriëntaals en alles daar tussenin, is niet meteen geschikt voor beginnende oortjes. Maar…u heeft toch ook allemaal spruitjes leren eten? Welaan dan, waarom zou u bij de muzikale fruitpap blijven hangen? (Dani)